yaş ilerledikçe arkadaş çevresinin daralması

bende durum stabil aslında ilkokulda da fazla bi arkadaş çevrem yoktu. lisede de fazla bişey değişmedi hatta daraldı denilebilir. şimdi ise herletyarım yamalak. eve geldiğim zaman buluşup iki kelam edeceğim bş arkadaş çevrem yok aynı şekilde genel olarak buluşacağım çok az arkadaşım var ki onlarda arkadaştan öte benim için ama imkanlar izin vermiyor bir araya gelmeye. demem o ki çok yakın olmasanız bile bi çevrenin olması.

norm enderin bi sözü var "herkesi yavaş yavaş tanıyorsun pastadaki mum sayısı çoğalınca"

az arkadaş daima daha iyi

şahsen benim çok memnun olduğum durum. azala azala etrafımda çok kaliteli insanlar kaldı. öl dese kafama sıkacağım insanlar..her şeyin fazlası zarar zaten

yavaş yavaş sıkıcı bir hayatın eşiğine düştüğünü gösterir. çok insan çok tecrübe demektir. ve hayatın her döneminde gereklidir bence. bu demek değil ki saçma sapan insanlar sürekli çevrende dursun, boş boş sohbet et. her bir insanla olması gereken bir mesafe vardır onu dengeleyebildikten sonra az ya da çok insan çok da fark etmez açıkcası. hayatın olağan akışında yaş ilerledikçe arkadaş sayısı azalıyor olabilir evet ama bunun için ayrıca çaba sarf etmek biraz saçma geliyor açıkcası.

(bkz: nerde çokluk orda bkluk) daha kibar haliyle (bkz: az insan çok huzur)

yediğin kazıkları kusmanın çevreye verdiği rahatsızlık

gözlerimizi yeni yeni açıyoruz dünyaya

17 yaşında baş gösterdi bu olay. harika huzurlu hissettiriyor. gereksiz milletin tribini mi çekeceğim? bu yaşımda kimseyle uğraşamam yallah diyorum mutluyum.

farkına vardıkça yanlış şıkların üzerini çiziyorsun hepsi bu

yaş ilerledikçe asıl dostların belli olur.

gözünün içine bakınca hislerini okuyabiliyosan arkadaş çevreni daraltman daha hayırlıdır bence de az ve öz olması tercihim her zamaan

tamamen hayatın gerçek yüzünün öğrenilmesiyle ilgilidir.hayatın gerçek yüzü denilen şey para ve rekabete bağlıdır.çocukluk ve lise dönemlerinde yavaş yavaş bunun temelleri atılır fakat hayat istisnalar dışında (o yaşlarda çalışmak zorunda kalanlar) zor değildir.çünkü baba parası yenir, evde yemeğin hazırdır, çamaşırın yıkanır düzenli olarak ütülenir.o yaşlardaki tek rekabet babanın ne kadar zengin olduğuna bağlı olarak hava atma olayıdır. üniversiteye geçilince bu rekabet ortamı insana içten içe işlenmeye başlar.çünkü üniversiteler karmaşa toplumlardır ve gerek sınavlar için gerek yaşaman için bir mücadele vermen gerekir.kendi kendine yemek yapmaya başlarsın, çamaşırlarını ütülememeye başlarsın.yıllardır kurulan düzen bu şekilde bozulunca insan mutsuzluğa kapılır. yaşlar büyüdükçe insanlar kişiselleşir, para kazanmaya başladıkça daha çok kazanmak istersin ve bunun içinde insanları kullanarak basamak çıkman gerekir.insanları sikmen gerekir.çünkü onlar sana öyle yapmıştır.bunu gördükçe insanlardan soğursun ve normal olarak güvendiğin dostların dışında kimseyle görüşmezsin.insanlar rol yapmaya başlar sana samimi gelmez insanlardan soğursun. kısacası hayatın yaşandıkça zorlaşmasının sebebi bir süre sonra para kazanma zorunluluğunun olması ve gittikçe yalnızlaşma olayıdır.çünkü büyüdükçe içine çekilirsin.

kimin gerçek kimin yalan olduğunu. en güvendiğin sevdiğinin bile yanında olamadığını anladıktan sonra gelişiyor yavaş yavaş. şu yaşıma kadar sayısız arkadaşım oldu ama gerçek kim var diye sorsam kendime aklımdan geçen isimler var ama onlardan da emin olamıyorum. kırıklarım izin vermiyo. ha çok kişiyle tanışırım insanları analiz etmek, elinden tutmayı severim. ama söz konusu kendim olunca bana gelen elleri tutamıyorum.

herkesi yavaş yavaş tanıyorsun pastadaki mum sayısı çoğalınca norm ender in bir şarkı sözü yeterince açıklamış bence

gerçekleri görmüşsek demek

bu çevrenin %90 okul bittiğinde biten arkadaşlıklar olduğu için pek önemli değil. dostlar herdaim baki kalıyor zaten. birkaç dostum var gerisi hep tanıdık.

ve sonradan hiç olması

yediğin kazığın sayısı ve sağlamlığı ile değişir tabi. güvenini kaybedersin, insanlara ''dostum olmayan zaten düşmanımdır'' gözüyle bakarsın. acı acıyı alır dersin, anca kendini avutursun. hayat felsefen ''yalnız oluruz ama yanlış olmayız'' olur.

i̇nsanların çıkarları icin seni kullandiklarini anladigin ve gercek yuzlerini gordugun zaman

5 tane arkadaşım kaldı ileride hepsinin bi yere dağılmasından korkuyorum sözlük,ben arkadaşlarımla yaşamak istiyorum

bu aralar farkediyorum ki hiç arkadaşım yok. yani var ama yok. şuan yakınım dediğim insanların çoğunu iki sene sonra bi daha hiç görmicem belki. zaten bi kaç tanesiyle şimdiden aramız hafif hafif açıldı. eskilerden desen kimse kalmadı. acaba diyorum bende mi sorun. ben mi beceremiyorum arkadaşlık etmeyi. bu kadar çok insan varken nasıl hiç kimse yok.

lan şu an yok ilerde ne halt yiycez o zaman

seçiciliğin artıp kendi karakterinizin oluşması sonucu artık daha az insan tipini arkadaş olabilecek derecede beğeniyorsunuz küçük yaşlarda insan karakteri tam oturmadığı için değişken karekterin sonucu farklı i̇nsan tipleri ile arkadaşlık kurabiliyor

ben işi baya abartmışım az evvel fark ettim. bir depresyon kıyısında gezmekteyken telefonu elime aldım yaklaşık 20 dk bakıştık, arayacak kimseyi bırakmamışım hayatımda.

yaşla değilde yaşanılanlarla bi alakası olduğunu düşünüyorum

maymun gözünü açtı

çok insanın çok bela getireceğini anlamanın bir avantajıdır. içi boş kalabalık olmasındansa, yanlarında zamanın nasıl geçtiğini anlamayacağın insanları seçmek ve onlarla gerçekten sağlam dostluklar kurmak daha iyidir. o kalabalıklardan insanları ve yılanları ayıklamaktır.

daha da daralacaksa ne yaparım ben?

az insan çok huzur anlayışının farkına varılması

genelde bu böyledir evet. ama benim hayatımda hep böyleydi yaşla ilgisiz. nerde çokluk orda bokluk lafını beynime kazidiklarindan mıdır nedir insanlarla arama hep bi mesafe koyarım. cevremde cok tanıdığım var ama tanidiktir yani. kendini begenmislik gibi algılanmasın samimiyetini hissettiğim herkesle konusup vakit gecirebilirim ama o kisinin arkadasim olabilmesi için epey bi vaktin gecmesi gerekir.insanlar bu özelliğimden ötürü bana suratsiz,soğuk gibi benzetmeler yapsalar da çok umrumda olmaz. bazen yalnızlık hissi tavan yapıyor ama cogu zaman bu seçici özelliğim kafamin rahat olmasini sağlıyor.

"her geçen yıl birer birer masadan eksiliyor dostlar."

tersi bir durum oldu bu bende. daha önce olmadığı kadar arkadaşım var. biliyorum daha daralır bu belki ama istisnadır bu yani:)

i̇nsanların güvenilmez olduğunu öğrenme ile doğru orantılıdır.

seçicilik artar ..

mezarda yalnız olacağımızı düşünürsek level atladıkça bir bir azalıyorlar.

18 yaşıdayım ve arkadaşım kalmadı sadece tanıdıklardan ibaret bu sıralar çevrem görürsem selamlaş görmezsem de sadece insanları izlerim büyümek hiç güzel değilmiş

çoçukken tek sorunumuz oyunlarda kimin ebe olacağı iken şimdi ise bir sürü var zamanla insanın kalbi kirleniyor. yapılmaması gerekenleri yaparak hiç bişe olmamış gib yollarına devam ediyorlar.çocukken en fazla oyunda mızıkçılık yapan çocuklar şimdi kardeş dediklerine ihanet ediyorlar. zaman geçtikçe bencilleşiyorlar. senin yanında da o hiç değişmeyenler kalıyor belki azalıyor arkadaşların ama ne demişler bir tane olsun hep olsun

biz büyüyoruz etrafımızdaki insanlar küçülüyor yapacak bir şey olmayınca ortaya bu durum çıkıyor

Belirli bir olgunluğa ulaştıktan sonra hayatınızda sadece olması gerektiği kadar insanı tutoyorsunuz, sınırlarınızı bilen sizi tanıyan insanlara tahammül ederken bunu ihlal edenleri çıkarıyorsunuz bazen zor olabiliyor ama öyle, Az insan çok huzur yazılmış yukarıda kısmen doğru olan önerme, bazen bir insan hayatınızın anasını sikmeye yetebilir ondan genellemelerin canı cehenneme

Evet, gözün açıldıkça arkadaş çevreni sınırlamak istiyorsun ama millet de o çevrenin müdavimi olmaya bayılmıyor açıkçası. Sabah dokuz, akşam altı çalışan sıradan biri, gün sonunda evine dönmek ve kendi kendine kafa dağıtmak ister. Genellikle de "Netflix and chill" tercih edilir malumunuz. Hal böyleyken arkadaş çevresinin daralması biraz tercih meselesiyken, biraz da zaruridir. Yoksa herkes ister Friends veya HIMYM'daki gibi bir arkadaş grubunun olmasını ama ah nerede, vah nerede.

Kan bağınız olup/olmasın size 1 kuruş faydası olmayan insanlarla görüşmenin alemi yok ekstradan kahve parası çıkıyor gerek yok

"Benim bu insanlarla ne işim var, benim onlar için değerim ne ki?" sorularının ortaya çıkması ile başlayan durumdur. Arkadaş dediğiniz kişi sizi destekleyen, yanında mutlu ve samimi olduğunuz, gülüp ağlayabildiğiniz, arkanızı yasladığınız taş değil midir? Peki sadece eğlence ortamlarında bulunduğunuz kişilere gerçekten arkadaş denebilir mi ki? Yaş ilerledikçe bu durum daha fazla belli eder kendini. Ya az ve öz dost kalır yanınızda ya da sadece bir adet siz.